آموزش منظورشناسی زبان انگلیسی با رویکرد اجتماعی-فرهنگی

این پژوهش تأثیر روش تدریس با رویکرد اجتماعی-فرهنگی را بر ارتقا دانش منظور‌شناسی زبان انگلیسی در زبان‌آموزان ایرانی، با تاکید بر کنش گفتاری انتقاد‌کردن بررسی می‌کند. شرکت‌کنندگان دو کلاس 25 نفره از دانشجوی زبان انگلیسی بودند (گروههای ازمایش و کنترل). سعی بر آن شد که در این روش، زبان‌آموزان تحت اصول رویکرد اجتماعی- فرهنگی عمل‌کنند یعنی یادگیری حین انجام کارهای مشارکتی. همچنین مهم‌ترین روشی که در این تحقیق استفاده شد این بود که از دانشجویان خواسته می‌شد تا از تکالیف همدیگر به صورت شفاهی انتقاد‌کنند. معلم هم آموزش فردی و خصوصی منطبق با نیاز هر فرد را ارائه می‌داد. میزان یادگیری زبان-آموزان از طریق پیش آزمون، پس آزمون های فوری و تاخیری بررسی شد. آزمونهای استفاده شده، آزمون تکمیل گفتمان و آزمون ایفای نقش بودند . اطلاعات جمع اوری شده و به کمک آزمون تی تحلیل شدند. نتابج نشان داد که دانش منظور‌شناسی زبان‌آموزان در گروه آزمایش به طور معناداری بهبود پیدا کرد و آنها خیلی بهتر از گروه کنترل عمل‌کردند که نشان دهنده‌ی تأثیر فوق العاده عالی این روش تدریس بود . سپس از طریق مصاحبه با شرکت‌کنندگان، محققان به احساسات مثبت آنها در طی آموزش تحت این روش پی بردند (سطوح بالای هیجان و انگیزه، اضطراب کم، اوقات خوش، واضح بودن دستورالعملها و توضیحات) که خود سندی بر تأثیرات مثبت این روش است.